Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Przymierze z Bogiem zaczęło się tęczą. Ona była naturalnym znakiem. Obrzezanie Abrahama było w judaizmie pierwszym znakiem przymierza. Szło przeciw naturze. Inni powiadają: poprawiało czy uszlachetniało naturę. Wymagało dość głębokiej i bolesnej ingerencji w ciało. Od tego momentu ojciec wielu narodów, obdarzony nowym imieniem, po raz pierwszy otrzymał jasne pouczenie o tym, jak ma żyć, by sprostać Bożym nakazom. Te nauki trwają do dziś, a ich źródeł szukać należy w zaufaniu Abrahama i w prawach danych Mojżeszowi.
Nakaz obrzezania trwa tysiące lat i w zasadzie nigdy nie został przez Żydów zakwestionowany. Historycy twierdzą, że obowiązuje mniej więcej od 500 r. przed wspólną erą, ale najważniejsze: jest powszechnie przyjęty. Bywał trudny do zrealizowania – jak w czasach panowania Greków czy w Sowietach i innych demoludach – ale pozostał przemożnym symbolem łączności z przodkami i następnymi pokoleniami. Tylko w wyjątkowych okolicznościach obrzezanie może zostać odłożone lub wręcz wstrzymane (hemofilia). Przepisy talmudyczne są w tym względzie jasne.
Obrzezanie ma w życiu Abrahama jedno znaczenie. Bóg zmienia imiona 99-letniego Abrama, a także 90-letniej Saraj na Sara (księżniczka) i po wielu latach wspólnego życia Sara zachodzi w ciążę, a jak nakazał Bóg, syn otrzymuje imię Izaak – Śmiejący. Obrzezanie zmienia biologię prarodziców. Potęguje ich siły rozrodcze. Jakby została usunięta z ciała Abrahama jakaś istotna przeszkoda. Napletek ma takie właśnie znaczenie. Mojżesz tłumaczył Bogu, że jest niesprawny w mówieniu i nie może przemawiać do faraona. W oryginale mowa tu o napletku na języku (6, 30). W Księdze Powtórzonego Prawa Bóg wzywa Izraelitów: „Obrzeżcie więc nieobrzezkę waszego serca” (10, 16). Tylko oczyszczeni będą mogli służyć i kochać swojego Boga. W Księdze Jeremiasza czytamy: „Oto ich ucho jest nieobrzezane, więc nie mogą słuchać” (6, 10). Abraham, dokonując obrzezania, wskazuje na to, jak można połączyć się z przymierzem i jak wypełniać nakaz: mnóżcie się i rozradzajcie. Z perspektywy rabinicznej pojawiła się już inna interpretacja obrzezania: ten akt ma pomóc kontrolować grzeszne potrzeby. Znak wpisany trwale w ciało przypomina, skąd jesteśmy, jakie nakazy-micwy zostały nam dane. Jest jak mezuza w drzwiach czy frędzle-cycełe na szacie.
Jak ważne jest dla Żydów obrzezanie, poświadcza wielki Majmonides, pisząc, że obrzezanie swoją wagą równe jest całej Torze. Tora i obrzezanie są postaciami przymierza. Żyd w każdych okolicznościach znajdzie w sobie dość siły, by poddać się tej operacji. Tak jak Abraham, który krzemiennym nożem bez znieczulenia wypełnił wezwanie Boga. ©
